|
||||||||
“ Pure Prairie League, a story of many changes… “ Pure Prairie League is een Amerikaanse country-rockband, waarvan de oorsprong teruggaat tot 1965 en Columbus, Ohio, met zanger en gitarist Craig Fuller, drummer Tom McGrail, gitarist en drummer Jim Caughlan en staalgitarist John David Call. Het viertal kende elkaar al van sinds de middelbare school, waar ze in verschillende bands (the Vikings, the Omars, the Sacred Turnips en the Swiss Navy) samen speelden. De éérste solide Pure Prairie League line-up dateert van 1970 en bestond uit: Craig Fuller, Tom McGrail, George Ed Powell (een populaire volkszanger uit Cincinnati), Phil Stokes (bassist in Sanhedrin Move en JD Blackfoot) en Robin Suskind (een populaire gitaarleraar aan de universiteit van Cincinnati) op gitaar en mandola. Drummer McGrail gaf de band de naam, die de naam was van een groep vrouwen in “Dodge City”, een Errol Flynn-film uit 1939. John David Call trad later dat jaar toe tot de band. De steelgitaar van Call voegde country-geloofwaardigheid toe en leidde tot gitaarduels met Fuller, die het kenmerkende geluid van de band creëerden. Ze werden in het najaar van 1970 populair als houseband in de New Dilly's Pub in het Mt. Adams-gedeelte van Cincinnati. McGrail verliet de band en werd vervangen door Jim Caughlin, hoewel Billy Hinds ook een tijdje met de band had gedrumd.
PURE PRAIRIE LEAGUE [1972] In maart 1972 nam de groep hun titelloos debuutalbum ‘Pure Prairie League’ op, met op de cover het cowboy personage Luke, een illustratie van de beroemde kunstschilder en illustrator Norman Rockwell. Hij verscheen voor het eerst op de cover van The Saturday Evening Post in 1927. Luke zou opduiken op alle daaropvolgende albumhoezen van de band, waardoor ze een onderscheidend visueel beeld krijgen. De verkoop van ‘Pure Prairie League’ flopte om de hitlijsten te bereiken, waardoor de groep uit elkaar viel. Lanham, Caughlin en Call verlieten de band en de resterende leden Fuller en Powell vroegen drummer Billy Hinds terug, die op zijn beurt een vriend, toetsenist Michael Connor, rekruteerde om op het tweede album ‘Bustin 'Out’, te spelen en vervolgens een volwaardig bandlid te worden.
BUSTIN’ OUT [1972] Een van de andere sessiemuzikanten op ‘Bustin’ Out’ was gitarist Mick Ronson (David Bowie), die de arrangementen van de strijkers schreef. Hoewel later beschouwd als een mijlpaal in de countryrock, was de verkoop van ‘Bustin' Out’ aanvankelijk tegenvallend en liet RCA de groep vallen. De band verwelkomde een tweede vriend van Hinds', bassist Michael Reilly en bleef spelen in het Midwesten. Tijdens deze periode ondervond Fuller juridische problemen met betrekking tot zijn claim als status van gewetensbezwaarde. Omverdere problemen te vermijden werkte hij twee jaar in een ziekenhuis. Later kreeg hij gratie van president Ford. Dit dwong hem de groep te verlaten en hij werd vervangen door Larry Goshorn. Aan het einde van 1974 begon de tour van Pure Prairie League zijn vruchten af te werpen toen radiostations "Amie" begonnen te spelen. Dit nummer van ‘Bustin' Out’, zette RCA aan om het nummer als single uit te brengen en het album opnieuw uit te brengen. ‘Bustin' Out’ kwam in februari 1975 in de hitlijsten, bijna tweeënhalf jaar na de release, en bereikte de Top 40 om uiteindelijk goud te worden. "Amie" werd in maart 1975 een Top 40-hit. Natuurlijk was het nummer geschreven en gezongen door Fuller, die niet langer in de band was, maar vanaf 1976 bij de band American Flyer speelde.
TWO LANE HIGHWAY [1975] Het sextet van John David Call, Michael Connor, Larry Goshorn, William Frank Hinds, George Ed Powell en Mike Reilly nam het derde album van Pure Prairie League ‘Two Lane Highway’ op, samen met de sterren als Chet Atkins, Emmylou Harris en Johnny Gimble. Het werd uitgebracht in het voorjaar van 1975. Het titelnummer bereikte de Top 40.
DANCE [1976] Hun vierde album, ‘If the Shoe Fits’, werd begin 1976 uitgebracht en werd weer een Top 40-hit, waarbij een cover van de Buddy Holly-hit "That'll Be the Day" scoorde. Het vijfde album ‘Dance’, volgde in de herfst van 1976. Het flopte en scoorde slecht in de Top 100. Vergelijkbaar niveau van succes was de concertopname ‘Live!! Takin' the Stage’, uitgebracht in de zomer van 1977. Nadat dat album was uitgebracht, verliet Call de band en werd hij vervangen door de broer van Goshorn, Tim. Het zevende album van Pure Prairie League ‘Just Fly’, werd uitgebracht in het voorjaar van 1978 en was een andere bescheiden verkoper. De band viel opnieuw uiteen. De gebroeders Goshorn besloten hun eigen band te vormen en Powell stopte als muzikant om meer tijd door te brengen met zijn gezin, waardoor de groep zijn laatste originele lid verloor. Het resterende trio van vrienden Hinds, Connor en Reilly behielde de naam van de band, maar hadden behoefte aan een nieuwe frontman. Ze hielden uitgebreide audities die resulteerden in het inhuren van Vince Gill als leadzanger en gitarist en Patrick Bolin. Dit vijftal bracht ‘Can not Hold Back’, het achtste album van de Pure Prairie League uit in het voorjaar van 1979. De verkoop was teleurstellend en de groep verliet RCA en tekende bij Casablanca Records, een label dat beter bekend staat om disco dan country-rock. Begin 1980 werd Bolin vervangen door Jeff Wilson, een zanger en een gitarist, en Pure Prairie League nam ‘Firin' Up’ op. Het album werd voorafgegaan door de single "Let Me Love You Tonight", die een Top 10-hit werd. Een tweede single, "I'm Almost Ready", haalde de Top 40, en een derde single, "I Can not Stop the Feelin ', haalde ook de hitlijsten. Er volgde in de lente van 1981 een tiende album ‘Something in the Night’, voorafgegaan door de single "Still Right Here in My Heart", die de Top 40 haalde. Het album presteerde niet zo goed als zijn voorganger, maar stond wel in de top 100. Wanneer Casablanca failliet ging en Gill de band verliet (en uiteindelijk een succesvol solo artiest werd), betekende dit helaas het einde van Pure Prairie League. Songwriter Gary Burr werd in 1982 frontman en bleef tot 1985, toen Fuller weer lid werd. In 1987 werd hij lid van Little Feat, waar hij de overleden Lowell George verving. Dit was het einde van Pure Prairie League. In 1998 lanceerden Reilly en Fuller echter een nieuwe editie van de band. De line-up omvatte Connor, Rick Schell, Fats Kaplan en Curtis Wright. Deze versie van de groep begon in 2002 met een nieuw album, maar verliet de opnames. Connor kwam in de herfst van 2004 terug na een lange strijd met kanker. Met een line-up van Fuller, Reilly, Schell, Wright en Kaplan bracht Pure Prairie League in 2005 een nieuw album uit ‘All in Good Time’. De band bleef vanaf 2012 optreden in verschillende configuraties doen, met als basis John David Call, Mike Reilly, Scott Thompson en Donnie Lee Clark. Ondanks belangrijke personeelswisselingen was Pure Prairie League een succesvolle country-rockband in de jaren ‘70 en vroege jaren ‘80, waarbij ze 10 albums uitbracht en, van enkele hits profiteerde, waaronder "Amie" en "Let Me Love You Tonight". Eric Schuurmans
PURE PRAIRIE LEAGUE [1972] Track list: BUSTIN’ OUT [1972] TWO LANE HIGHWAY [1975] DANCE [1976] Current Members: Discography Pure Prairie League: BGO Records: |
||||||||
|
||||||||
